Το μοιρολόι~ Εκδόσεις Ψυχογιός

 

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες, 

Ακόμη μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα, ακόμη μια κριτική από εμένα για εσάς!!

Είναι 3 Φλεβάρη, απογευματάκι, πίνω καφεδάκι και κάπως έτσι σκέφτηκα οτι καιρός είναι να σας γράψω, για ένα βιβλίο το οποίο τελείωσα πριν κάποιες εβδομάδες και ακόμη το σκέφτομαι...

Πρόκειται φυσικά για ένα ακόμα βιβλίο των Εκδόσεων Ψυχογιός, το έχει γράψει η συγγραφέας Karen Köehler και το έχει μεταφράσει η Αλεξάνδρα Παύλου!!

Ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία των κοινωνικών μυθιστορημάτων κι όπως θα μπορείτε να φανταστείτε από προηγούμενες αναρτήσεις, δεν έχω διαβάσει και πολλά τέτοια... Όμως οι άνθρωποι εξελίσσονται και αλλάζουν και η αλλαγή αυτή δεν είναι απαραίτητα αρνητική..

Οπότε έκανα μερικά ακόμη βήματα μπροστά ξεφεύγοντας από την επιστημονική φαντασία και το αποτέλεσμα δεν με απογοήτευσε!

Πάμε να δούμε το σημερινό μας εξώφυλλο και την περίληψη: 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ: 

(όπως ανακτήθηκε από την ιστοσελίδα των Εκδόσεων Ψυχογιός)

Σ’ ένα φανταστικό νησί κάπου στις ελληνικές θάλασσες, υπάρχει ένα μοναδικό χωριό. Το όνομά του; Όμορφο Χωριό. Είναι όντως τόσο όμορφο;
Το χωριό δε διαθέτει ηλεκτρικό ρεύμα, δεν έχει καταστήματα, πέρα από έναν φούρνο, ένα σιδεράδικο, έναν μύλο κι ένα καπηλειό. Ό,τι παράγει μοιράζεται από τους Πρεσβύτερους εξίσου σε κάθε οικογένεια, και οι χωριανοί ανταλλάσσουν μεταξύ τους προϊόντα και υπηρεσίες. Οι άντρες αποφασίζουν για όλα σαν ανώτερα όντα, ενώ οι γυναίκες δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα∙ καθήκον τους είναι να παντρευτούν όποιον τους επιβληθεί, να κάνουν παιδιά, να φροντίζουν τα χωράφια και το σπίτι.
Σ’ αυτή την κλειστή κοινωνία, οτιδήποτε διαφορετικό ενοχλεί και παίρνει διαστάσεις θρύλου. Όπως το «Κορίτσι». Το «Κορίτσι» το ανακαλύπτει ο ιερέας του νησιού νεογέννητο σ’ ένα καφάσι με μπανάνες, και αναλαμβάνει να το μεγαλώσει. Κι εκείνο αποδεικνύεται ξεχωριστό, έχοντας μέσα του τεράστια δίψα για ζωή, για αγάπη, για γνώση.
Αλλά παραμένει μόνο. Το χωριό δεν είναι έτοιμο να κάνει την επανάστασή του. Και το «Κορίτσι» τιμωρείται βάναυσα. Δε λυγίζει, όμως. Επανακάμπτει και εκδικείται. Το όχι και τόσο Όμορφο Χωριό καίγεται όμορφα. Και το «Κορίτσι» ανοίγει τα φτερά του για νέους τόπους.
Ένα μυθιστόρημα στα ίχνη της Ιστορίας της Θεραπαινίδας της Μάργκαρετ Άτγουντ, ένας ύμνος στην αγάπη, στην ελευθερία, στη φύση και στις ανθρώπινες αξίες.

ΚΡΙΤΙΚΗ:

Το πρώτο μέρος του βιβλίου αποτελείται από περιγραφή του μικρού νησιού, των ανθρώπων, των αντιλήψεων. Βλέπουμε λεπτομέρειες για τη ζωή και τους ανθρώπους του "Όμορφου Χωριού" και σιγά σιγά γινόμαστε κομμάτι της ιστορίας και των εξελίξεων... 

Μέσα από αυτή την περιγραφή, γινόμαστε το "Κορίτσι", το αγόρι, ο ιερέας, ο μυλωνάς, οι υπόλοιποι κάτοικοι... Ξαφνικά δεν είμαστε σπίτι μας αλλά στο "Όμορφο Χωριό" και περπατάμε στα σοκάκια του, βλέποντας γύρω μας τους χωριανούς... 

Δεν έχουμε όνομα, είμαστε χαμένοι μεταξύ έλλειψης ταυτότητας και αποδοχή των χαρακτηρισμών, που μας προσδίδουν οι γύρω μας. Ουσιαστικά δεν ξέρουμε τον εαυτό μας... Κι όταν δεν ξέρεις ούτε εσύ ποιος είσαι δε μπορείς να γνωρίσεις και να εμπιστευτείς τις δυνάμεις σου...

Κι όταν έχεις όρεξη και δίψα για ζωή και γνώση και μάθηση, μα είσαι περιορισμένος σε ένα μικρό, στενό χωριό γεμάτο στενά μυαλά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, προσπαθείς να ξεκινήσεις ένα ταξίδι προς τη γνώση, την αυτογνωσία και τελικά προς την ελευθερία, τη λύτρωση...

Αυτό το βιβλίο γράφτηκε το 2020 ωστόσο αυτά που περιγράφει είναι ή θα έπρεπε να είναι ξεχασμένα χρόνια τώρα... Και θεωρώ ότι έχει γίνει πολύ καλή και προσεκτική δουλειά, γιατί σαν αναγνώστης όντως μεταφέρεσαι σε παλαιότερες εποχές, όπου παρατηρούνταν τέτοιες αντιλήψεις, συνθήκες γεγονότα. 

Το δυστυχές στην περίπτωση αυτή είναι πως πολλές αντιλήψεις περί διαφορετικότητας και γυναικείου ζητήματος, συνεχίζουν να αποτελούν παθογένεια σε πολλές κοινωνίες ανα τον κόσμο κι ας έχουμε μπει πλέον στο 2022... 

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ και να προβληματιστώ πολύ, επι πολλών θεμάτων, τα οποία είναι μεγάλο κομμάτι και της ελληνικής κοινωνίας και μας απασχολούν διαχρονικά αλλά περισσότερο αυτήν την περίοδο, αφού τ'ωρα αποφασίστηκε να προβάλλονται περισσότερο αυτά τα θέματα...

Αλλά και σε πολλές χώρες υπάρχουν πολλά και μεγαλύτερα ζητήματα σχετικά με την μόρφωση των παιδιών και των γυναικών, αλλά πολύ περισσότερο για τη θέση των τελευταίων στην κοινωνία. 

Χάρην συντομίας δε θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά θα κλείσω με το σχόλιο πως το συγκεκριμένο βιβλίο, αν και είναι πρόσφατο περιγράφει μια κοινωνία πολύ παλαιότερη που τραγικά ομοιάζει σε κάποια σημεία τη σύγχρονη δική μας...

Έτσι λοιπόν, είναι σημαντικό αυτό το βιβλίο να διαβαστεί από όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται...

Πάντως το "Κορίτσι", δε σταματά στιγμή να το παλεύει... Το πάθος της για γνώση και λύτρωση είναι ασίγαστο, όπως οφείλει να είναι το πάθος κάθε νέου για ελευθερία και γνώση. Έτσι ενάντια σε όλα τα στερεότυπα και τις παγιωμένες αντιλήψεις, θα συνεχίσει να απαιτεί, να διεκδικεί, να ελπίζει, να αγαπά και να ζει χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. 

Αν και ριψοκίνδυνο κι ίσως ανώριμο, εκείνη θα ωριμάσει, θα αντιμετωπίσει δυσκολίες και φόβους και θα αρχίσει επιτέλους να ονειρεύεται και να ζει. Κι όταν η ζωή θα της δείξει το άσχημο πρόσωπο, θα λυγίσει αλλά δε θα πέσει και θα επανέλθει δριμύτερη με ακόμη περισσότερη αποφασιστικότητα και ανάγκη για εκδίκηση.

Κι η εκδίκηση εδώ, είναι απέναντι σε όσους και όσα της στέρησαν τα όνειρα, την ελευθερία, η ζωή της... 

Στο τέλος, το "κορίτσι" δεν είναι και δε θα είναι ξανά μόνο του...

Κι όχι μόνο λόγω των όσων συμβαίνουν στο βιβλίο, αλλά κι επειδή όσοι διαβάσουν αυτό το βιβλίο θα ταυτιστούν, θα νιώθουν, θα πονέσουν, θα επιθυμήσουν κι αυτοί την πολύτιμη εκδίκηση και θα πάρουν τελικά μια ανάσα...

Ένα από τα αποσπάσματα, το οποίο με άγγιξε και με συγκίνησε: 

"Προσπαθώ να τον λησμονήσω όταν ξυπνάω. Προσπαθώ να τον λησμονήσω όταν αναπνέω. Όταν είμαι κομμάτι του κόσμου. Όλη μέρα βάζω τα δυνατά μου προσπαθώντας να τον λησμονήσω." 

Έτσι επέλεξα να κλείσω τη σημερινή ανάρτηση, γιατί ο έρωτας και η αγάπη και η απουσία τους είναι καθοριστικά για την εξέλιξη ενός ανθρώπου, αρκούν για να μας σχηματίσουν και ταυτόχρονα να μας κατάστρεψουν...

Το "Μοιρολόι" είναι ένα βιβλίο ύμνος για την αγάπη και την αγάπη για τη ζωή, τη δίψα για γνώση, το ταξίδι προς τον πραγματικό μας εαυτό και την ασίγαστη ανάγκη για ελευθερία. 

Μια λογοτεχνική υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι είμαστε δυνατότεροι και ομορφότεροι απ' ότι φανταζόμαστε, ειδικά όσο δε σταματάμε να ονειρευόμαστε και να έχουμε όρεξη για ζωή!!

Αυτά από εμένα για σήμερα αγαπημένοι μου φίλοι!

Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά τις Εκδόσεις Ψυχογιός για ακόμη ένα βιβλιό-ταξίδι...

Βρείτε το "Μοιρολόι" και πολλά άλλα μαγικά βιβλία στην ιστοσελίδα των Εκδόσεων Ψυχογιός!!

Εμείς θα τα πούμε ξανά σύντομα!!! 

Να αγαπάτε, να ονειρεύεστε, να ζείτε...

Φιλούμπες! <3 

"Ένας εφιάλτης", είχα πει στον Τάμλιν. Εγώ ήμουν ο εφιάλτης.~ Εκδόσεις Ψυχογιός!!

 

    Γεια σας αγαπημένοι μου φίλοι!

Πέρασε πολύς καιρός που δεν τα έχουμε πει αλλά το θετικό είναι πως κάπου ανάμεσα σε υποχρεώσεις σχολής και ένα σωρό άλλα θέματα, βρήκα χρόνο να διαβασώ βιβλία και έμπνευση να παράγω κάποιου είδους γραπτό λόγο (που να μην είναι εργασία) μετά από πολύ καιρό "ανομβρίας".

Σήμερα λοιπόν, αγκαλιά με μια κουβέρτα,μια κούπα καυτό τσάι και φυσικά τα βιβλία μου, φυσικά δεν είχα καμία πρόθεση να βγω έξω. Βέβαια και να ήθελα δε θα μπρούσα γιατί οι δρόμοι γύρω από το σπίτι μου, έχουν μετατραπεί σε ένα τεράστιο παγοδρόμιο...

Πάμε όμως στο πολύ ωραίο σημερινό μας θέμα!!

Η πιο πολύ-αναμένομενη κριτική βιβλίου επιτέλους έφτασε!!! (αν και πολύ αργοπορημένη) 

Και φυσικά δε θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω τις αγαπημένες μας Εκδόσεις Ψυχογιός για την ευγενική χορηγία των βιβλιών που σας προτείνω τα τελευταία χρόνια!!

Η σημερινή μας κριτική αφορά το τρίτο βιβλίο της καλύτερης (μεταφρασμένης) σειράς βιβλίων που έχει εκδοθεί μέχρι τώρα. (όταν μεταφραστούν τα υπόλοιπα βιβλία της συγγραφέα, θα μιλάμε σε άλλη βάση πιστεύω χιχι)

Το βιβλίο λέγεται "Φτερά και Ερειπία" και ειλικρινά είναι από τα ελάχιστα sequels που δε θα σε απογοητεύσουν! Γραμμένο από την υπέροχη Σάρα Τζ Μαας και μεταφρασμένο από την εξίσου υπέροχη Έλλη Συλογίδου, ήρθε και μας πήρε τα μυαλά!!

Δε θα χρονοτριβήσω περισσότερο, ας περάσουμε σε εξώφυλλο και περίληψη από το οπισθόφυλλο!!

Και η περίληψη:

(όπως ανακτήθηκε από την ιστοσελίδα των Εκδόσεων Ψυχογιός)

«Ένας εφιάλτης», είχα πει στον Τάμλιν. Εγώ ήμουν ο εφιάλτης.
Η Φέιρα επιστρέφει στην Αυλή της Άνοιξης αποφασισμένη να συγκεντρώσει πληροφορίες για τις δολοπλοκίες του άρχοντα Τάμλιν και τις απειλές του να γονατίσει το βασίλειο της Πρίθιαν. Για να τα καταφέρει, πρέπει να παίξει ένα θανάσιμο παιχνίδι εξαπάτησης. Όμως και το παραμικρό λάθος μπορεί να στοιχίσει τόσο στην ίδια όσο και στα πλάσματα που αποτελούν τώρα πια τον κόσμο της. Καθώς ο πόλεμος είναι έτοιμος να ξεσπάσει, η Φέιρα πρέπει να επιλέξει ποιον από τους Μεγάλους Άρχοντες θα εμπιστευτεί και να βρει συμμάχους στα πιο απρόσμενα μέρη.
Στο τρίτο βιβλίο της σειράς ΑΓΚΑΘΙΑ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ, η γη θα βαφτεί με αίμα, καθώς πανίσχυρες στρατιές ξωτικών και ανθρώπων συγκρούονται για την εξουσία και όχι μόνο.

Κριτική

Τι λόγια να βρω να πω ρε παιδιά πραγματικά... Η δράση, η πλοκή, οι χαρακτήρες?

Η Φέιρα έχει πλέον βρει την αλήθεια μέσα σε αυτόν τον καινούριο κόσμο στον οποίο αναγκάστηκε να προσαρμοστεί, αφού εμπιστεύτηκε, ερωτεύτηκε και πληγώθηκε. Ωστόσο, αυτά που πέρασε δεν είναι αρκετά... Έρχεται πόλεμος και καλείται να σώσει όσα και όσους αγαπά με κάθε κόστος...

Έτσι γυρίζει στον Τάμλιν, αυτή τη φορά όχι ως νύφη ή αγαπημένη του αλλά ως κατάσκοπος, με μοναδικό στόχο να σώσει την Πρίθιαν, την οικογένειά της και φυσικά τους ανθρώπους που ακόμη ζουν πέρα από το τείχος, αφού εκεί βρίσκεται και ο πατέρας της.

Όπως κάθε μεγάλο σχέδιο έτσι κι αυτό της Φέιρα, κάποια στιγμή περνά από κρίσιμες φάσεις, παρ' όλ' αυτά είναι πλέον δυνατή κι έτοιμη να αντιμετωπίσει τα πάντα! Ρισκάρει εξίσου πολλά όμως...

Καμία δυσκολία δε φαίνεται αρκετή να τη σταματήσει... 

Όμως ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος και ο κίνδυνος μεγάλος...

Οι θυσίες και οι δυσκολίες λύνουν προβλήματα, όμως δεν είναι αρκετές να αποτρέψουν τη σύγκρουση.

Η επίθεση είναι ολομέτωπη.

Υπάρχουν πολλά μεγάλα γεγονότα και ανατροπές! Δε θα επεκταθώ ωστόσο γιατί μπορεί να έχουν μείνει ένα δύο άτομα εκεί έξω που να μην έχουν διαβάσει ακόμη τη σειρά...

Παρά τη μεγάλη προσπάθεια που κάνω ώστε να μην αποκαλύψω κάτι "χοντρό" δε μπορώ να μην παραθέσω ένα από τα αποσπάσματα που με έκαναν να κλάψω.. 

!!SPOILER ALERT!!

""Φέιρα Άρτσερον", είπε ξανά το Σούριελ, καθώς ατένιζε τις φυλλωσιές των δέντρων, τον ουρανό που ξεπρόβαλλε ανάμεσά τους. Μια επώδυνη ανάσα. "Μια ΄χαρη".

Έσκυψα από πάνω του. "Ό,τι θες". 

Ακολούθησε ακόμη μια τραχιά ανάσα. "Άφησε αυτόν τον κόσμο... καλύτερο απ' ότι τον βρήκες".

Και καθώς το στήθος του φούσκωνε και σκάλωνε εκεί, καθώς η ανάσα ξέφευγε από μέσα του σε έναν ύστατο στεναγμό, κατάλαβα γιατί είχε εμφανιστεί το Σούριελ για να με βοηθήσει, ξανά και ξανά. Όχι μονάχα από καλοσύνη... αλλά επειδή ήταν ένα πλάσμα ονειροπόλο. 

Και ήταν η καρδιά ενός ονειροπόλου αυτή που είχε πάψει να χτυπά μέσα σε εκείνο το τερατώδες στήθος.

Η ξαφνική σιωπή του αντηχούσε στη δική μου. [...]"

Κι ήταν πολλές ακόμη οι δύσκολες σκηνές αλλά αυτή κι άλλη μία μεταξύ των μελών της Αυλής των Ονείρων, πριν την τελική μάχη (if you know, you know) με αποτελείωσαν...

Όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, κάπου ανάμεσα στις εξελίξεις, τις μάχες και τις πίκρες, υπάρχει και λίγος χώρος για τη ζωή, την αγάπη και τη χαρά... 

Κι έτσι είναι η ζωή. Γεμάτη από όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές. Γεμάτη συναισθήματα, γεμάτη δράση. Γεμάτη αγάπη...

Κι αυτό είναι και το στοιχείο που κάνει αυτή τη σειρά τόσο καλή. Ότι είναι ρεαλιστική. 

Όσο φανταστικός κι αν είναι ο κόσμος που περιγράφει, δεν εξομαλύνει τα άσχημα. 

Και μέσα από τους χαρακτήρες που περνούν δύσκολα και ζουν και αισθάνονται στο έπακρο, μαθαίνουμε και ζούμε και αισθανόμαστε κι εμείς στο έπακρο! Κι αν το καλοσκεφτούμε αυτή είναι κι η ουσία της λογοτεχνίας... Να σε παρακινεί να ζήσεις και να νιώσεις στο τέρμα...

Κάτι άλλο στο οποίο ήθελα σίγουρα να αναφερθώ διότι φαίνεται να το ξεχνάμε που και που, εμείς που διαβάζουμε ξένη λογοτεχνία και έχει ιδιαίτερη αξία, είναι η μετάφραση. Έχοντας εμβαθύνει σε θέματα μετάφρασης τα τελευταία δύο χρόνια (λογω σπουδών), έχω καταλήξει στο ότι η μετάφραση είναι τέχνη. 

Ειδικά όταν πρόκειται για λογοτεχνικά κείμενα, όπου πρέπει να μεταφερθεί τόσο το νόημα όσο και τα πολιτισμικά στοιχεία που προβάλλονται μέσα από το πρωτότυπο κείμενο, μιλάμε για ένα πολύ δύσκολο εχείρημα. Για να επιτύχει αυτή η προσπάθεια, ο μεταφραστής πρέπει να κατέχει πολύ καλά όχι μόνο τις γλώσσες από και προς τις οποίες μετάφράζει αλλά να έχει και πολλές πολιτισμικές γνώσεις!

Δε θα σας κουράσω άλλο με τεχνικά ζητήματα, αλλά αυτό το μικρό κομμάτι της ανάρτησης ήταν αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που μεταφράζουν για μας ξένη λογοτεχνία και μας διευρύνουν τους ορίζοντες, φέρνοντας μας σε επάφη με ξένους πολιτισμούς!! Ευχαριστούμε!

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος της σημερινής μας ανάρτησης!!

Έλπιζω να περάσατε καλά διαβάζοντας το μικρό μου  λογοτεχνικό παραλήρημα...

Έλπιζω να είστε ζεστοί και υγειείς!!

Από εδώ μπορείτε να προμηθευτείτε το συγκεκριμένο αλλά και πολλά άλλα "διαμαντάκια" των αγαπημένων μας Εκδόσεων Ψυχογιός !!!

Αυτά από εμένα αγαπημένοι μου αναγνώστες!! 

Θα τα ξαναπούμε σύντομα!

Φιλούμπες!! <3 <3