Ελπίζω να είστε καλά!
Πως είναι το καλοκαίρι σας?
Σήμερα αποφάσισα μετά από πολύ καιρό να ανεβάσω κάτι εδώ!
Έχω πολλές ιδέες για αναρτήσεις αλλά κάποιες φορές αξίζει να ακούς και λίγο τι σου λέει ο εαυτός σου, να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου πριν κάνεις το οτιδήποτε...
Και παρόλο που πιστεύω πως οι αναρτήσεις που έχουν μόνο κείμενο είναι κουραστικές και ίσως βαρετές, σήμερα θα δείτε μια τέτοια. Γιατί ζούμε σε μια πολύ δύσκολη εποχή για την ανθρωπότητα και τα αρνητικά ερεθίσματα είναι αμέτρητα. Και το χειρότερο είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν συνειδητοποιούμε πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις...
Και δε φταίμε εμείς...
Μας έχουν μάθει από μικρά παιδιά να μη δίνουμε σημασία στο τι νιώθουμε ή το γιατί νιώθουμε όπως νιώθουμε. Μας έλεγαν από παιδιά ότι το να πηγαίνει κάποιος σε ψυχολόγο τον κάνει αυτομάτως τρελό ή υπερβολικά ευαίσθητο τη στιγμή που η κοινωνία δεν αποδέχεται τέτοιου είδους ευαισθησίες...
Ήταν ένας τρόπος να μας "προστατεύσουν"... να μας προετοιμάσουν για αυτά που θα αντιμετωπίσουμε μετά κι έξω από το σχολείο. Μας είπαν πως για να επιζήσουμε σε αυτήν την κοινωνία πρέπει να κρύβουμε τα συναισθήματά μας, να τα καταπίνουμε ακόμη καλύτερα. Μας είπαν ότι δε θα βρεθεί κανείς να μας καταλάβει κι ότι όλοι θα μας κατέκριναν. Επειδή θα γινόμασταν διαφορετικοί, ευαίσθητοι. Επειδή θα ήμασταν ευάλωτοι.
Κι ακριβώς επειδή φοβόμασταν να γίνουμε ευάλωτοι για να μη μας εκμεταλλευθούν- κοροϊδέψουν κλπ μάθαμε να τα κρατάμε όλα μέσα μας.
Αλλά μεγαλώσαμε και μεγάλωσαν και τα αισθήματά μας. Και το ποτήρι ξεχείλισε. Μα πάλι είχαμε αμφιβολίες...
Και ήρθε το μόνιμο άγχος, το άγχος για κάθε κοινωνική συναναστροφή, το μετατραυματικό στρες ότι όλοι όσοι σε πλησιάζουν θα είναι σαν εκείνους που κάποτε σε πρόδωσαν.Και αρχίσαμε να κλαίμε στο μαξιλάρι μας... Και μετά ήρθαν οι κρίσεις πανικού και το ανεξέλεγκτο κλάμα...
Και η άσχημη αίσθηση ότι χάνεις κάθε έλεγχο... Και ο φόβος που την ακολουθεί πάντοτε...
Και η αμφιβολία ότι για όλα όσα πάνε στραβά φταις εσύ κι όχι η κοινωνία που είναι σκάρτη.
Αυτοπεποίθηση? Ποια είναι η κυρία?
Και γίνεσαι χίλια κομμάτια κάθε μέρα που περνάει ....
Και νιώθεις αποτυχημένος επειδή το ζεις. Αποτυχημένος επειδή άφησες τον εαυτό σου να αισθανθεί, να κλάψει να φωνάξει, όταν το μότο της ζωής σου ήταν "μην τους αφήσεις να σε δουν να το χάνεις"
Αλλά δεν είναι μόνο οι άλλοι , είναι και ο εαυτός σου... Ασυνείδητα έλεγες "μην αφήσεις κανέναν ούτε καν εσένα τον ίδιο να σε δει να το χάνεις".
Μα δε φταις... Γιατί το μόνο που ακούς από παιδί είναι "μη νιώθεις ή τουλάχιστον αν νιώσεις μην το δείξεις"
Θυμάσαι τότε που έκλαιγες για κάτι μικρός και οι γονείς σού σου έλεγαν "ξεπέρασε το δε χρειάζεται να κλαις "?
Εκεί ξεκίνησε το πρόβλημα. Γιατί τότε σχημάτιζες την προσωπικότητά σου. Και σε αυτό το τόσο κρίσιμο σημείο κάποιος σε έκανε να ντρέπεσαι που είσαι ευαίσθητος. Όχι από κακία! Το αντίθετο μάλιστα...
Μα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο...
Και τώρα κάθεσαι και κλαις και νιώθεις πως είσαι υπερβολικός και αδύναμος. Και μαστιγώνεις τον εαυτό σου. Και πιέζεσαι να το ξεπεράσεις για να είσαι και πάλι κοινωνικά αποδεκτός...
Και βγαίνεις έξω και παίζεις το παιχνίδι "δεν έχω τίποτα ρε , είμαι απλά κουρασμένος..."
Γιατί "κανείς δε θα με καταλάβει, κανείς δε θέλει να με ακούσει" , γιατί "δε μου αξίζει να με ακούσουν, είμαι αδύναμη"...
ΦΤΑΝΕΙ!
Ήρθε η ώρα να βοηθήσεις τον εαυτό σου, γιατί κανείς δε θα το κάνει για σένα!
Και όχι μόνο το εαυτό σου μα κι όποιον άλλον το έχει ανάγκη...
Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ τώρα... Να κάνω τη φωνή μου να ακουστεί, όχι μόνο για να νιώσω εγώ καλύτερα, αλλά και για όλους τους ευαίσθητους και μη, ρομαντικούς και ρεαλιστές , οποιονδήποτε εν πάση περιπτώσει δεν έχει ακούσει δύο, τρεις, πέντε ανακουφιστικές προτάσεις από κάποιον και νιώθει ότι κανείς στον κύκλο του δε θα του τις δώσει...
Δε θέλω να είμαι άδικη με τον κύκλο μου , έχω πολλούς που νοιάζονται και λένε λόγια αγάπης και εκτίμησης αλλά όταν στα σκάει η ανασφάλεια...
Ας ξεκινήσουμε με τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο :
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ , ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΟΣ!
Είσαι πολύ πιο δυνατός απ' όσο πιστεύεις μόνο και μόνο γιατί διαβάζεις αυτό το κείμενο!
Έχεις τον έλεγχο πολύ περισσότερο απ' όσο νομίζεις αυτή τη στιγμή, γιατί αναγνωρίζεις ότι είσαι στεναχωρημένος, θλιμμένος, απογοητευμένος κλπ και το νιώθεις πραγματικά!
Και χαίρεσαι που το νιώθεις γιατί αυτό σημαίνει πως είσαι διαφορετικός! Και ευτυχώς για σένα λατρεύεις αυτή την αίσθηση!
Το ξέρω πως χαίρεσαι έστω και υποσυνείδητα... Σκέψου το λιγάκι...😉
Μα είσαι πάλι εδώ... Στο σημείο που δε θες να δεις κανέναν , δε θες να κάνεις τίποτα...
Μπορεί να σε σοκάρω, αλλά ποιος νοιάζεται?
Καλά κάνεις και δε θες!!
Θέλεις να μείνεις λίγο μόνος σου και να αφήσεις αυτό που νιώθεις να σε κατακλύσει...
Θέλεις να νιώσεις πραγματικά και βαθιά...
Όχι επειδή σου αρέσει να είσαι σε κατάθλιψη. Αλλά επειδή η ύπαρξη συναισθημάτων σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Υπαρκτός. Επειδή το να νιώθεις στεναχωρημένος ξεφεύγει από την παθητικότητα που σου επιβάλλουν.
Μπράβο σου λοιπόν!
Τα κλισέ τύπου " Ζησ'το στα άκρα" και "Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο" δεν θα 'πρεπε να ισχύουν μόνο στις θετικές εκφάνσεις της ζωής μας !
Γιατί να ζήσω στο ζενίθ κάθε τι θετικό και στο ναδίρ κάθε τι αρνητικό?
Γιατί να μην αφεθώ και στα αρνητικά?
Αν το σκεφτείς, είναι πιο υγιές να τα ζεις όλα στο ζενίθ...
Οπότε την επόμενη φορά που θα νιώθεις down άσε τον εαυτό σου ελεύθερο.
Θέλεις να βγεις και να πιεις/φας κλπ για να ξεχαστείς? Βγες όσο πιο σύντομα μπορείς!
Θέλεις να πας να περπατήσεις μέχρι να αδειάσει το μυαλό σου ? Walk it out!
Θέλεις να φωνάξεις? Εμπρός!
Θέλεις να γράψεις ένα μεγάλο κείμενο ? ( εγώ σίγουρα όχι 😂) Είσαι ελεύθερος!
Θέλεις να μείνεις σπίτι μια εβδομάδα, να ακούς αργά, στενάχωρα τραγούδια και να παριστάνεις ότι παίζεις σε βίντεο-κλιπ? ( άκου τι λέει τώρα... 😂) Μη μασάς! Κάντο!
Θέλεις να ομολογήσεις στον έρωτα σου όλα όσα νιώθεις για εκείνον παρ' ότι δε μιλάτε πια και αυτό είναι που πραγματικά σε στεναχωρεί? Η λύτρωση και ενδεχομένως πολλά ακόμη θετικά συναισθήματα απέχουν ένα τηλέφωνο!
Αυτό που θέλω να πω είναι : Μην αφήσεις κανέναν να σου πει τι είναι αποδεκτό, σωστό ή καλό να κάνεις!
Κάθε άνθρωπος είναι μαγικά διαφορετικός και ευτυχώς αντιμετωπίζει με το δικό του ξεχωριστό, όμορφο τρόπο αυτά που του συμβαίνουν!
Μα το κυριότερο είναι να μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια αν νιώσεις ότι το χρειάζεσαι...
Είτε είναι αυτό-βοήθεια, σαν αυτό το κείμενο , είτε είναι ένα τηλέφωνο, είτε μια βόλτα στο κέντρο με έναν φίλο που εμπιστεύεσαι...
Αρκεί να αποδεχθείς την ομορφιά της διαφορετικότητας σου!
Αρκεί να συνειδητοποιήσεις ότι είναι υπέροχο να ξεφεύγεις από την παθητικότητα που σου επιβάλουν απλά επειδή νιώθεις!
Αυτά από εμένα για το πρώτο self help !!
Θα ακολουθήσουν κι άλλα, το υπόσχομαι!
Ελπίζω να βοήθησα έστω και λίγο!
Να αγαπάτε τον εαυτό σας και να διαβάζετε βιβλία!!
Καλή συνέχεια καλοκαιριού!!
Φιλούμπεςς!! <3 <3
