Καβαφικοί φόνοι~ 12 βιβλία σε 12 μήνες!!

 

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!!

Σήμερα σας έρχεται μια ακόμη ανάρτηση της πρόκλησης (challenge), κατά την οποία διαβάζω 1 βιβλίο για κάθε μήνα του έτους και σας κάνω έναν μικρό σχολιασμό!

Να υπενθυμίσω κάπου εδώ πως, είμαστε αισίως στον Οκτώβριο και το 10ο βιβλίο της πρόκλησής μας. Απομένουν δηλαδή 2 μήνες και 2 βιβλία! 

Είμαι πολύ χαρούμενη με την εξέλιξη αυτή!!

Το βιβλίο, λοιπόν, του Οκτωβρίου, ονομάζεται "Καβαφικοί Φόνοι", από τον Θοδωρή Παπαθεοδώρου και τις Εκδόσεις Ψυχογιός!! Ανήκει στην κατηγορία βιβλίων "crime"!

Πάμε να δούμε το εξώφυλλο και την περίληψη στο πίσω μέρος: 

 

Περίληψη:

Ύστερα από τέσσερις ευτελείς υποθέσεις μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο, ο κυνικός ντετέκτιβ Νίκος Μάντης βρίσκεται αντιμέτωπος με δυο σημαντικές προκλήσεις: τον ποιητικά σκηνοθετημένο φόνο μιας εκκεντρικής υπερήλικης, λάτριδος του Κωνσταντίνου Καβάφη, και τη συνάντησή του με το δόκτορα Ξενοφώντα Δαρείο, Αλεξανδρινό αρχαιολόγο, παθιασμένο καβαφιστή και πρώην καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο τελευταίος συγκεντρώνει πάνω του ό,τι ακριβώς σιχαίνεται ο Μάντης: είναι μορφωμένος, μυστηριώδης, απόκοσμος και κυρίως, ομοφυλόφιλος.
Καθώς στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια οι καβαφικοί φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο σαν μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, οι δυο αλλόκοτοι συνεργάτες αποδύονται σ' ένα ασθματικό κυνηγητό, προκειμένου να ανακαλύψουν πρώτοι το μυστικό που φυλάσσει πεισματικά η αινιγματική Λέσχη της Ιθάκης και να λύσουν μια ιεροτελεστική ακολουθία εγκλημάτων, νιώθοντας στο πετσί τους τους στίχους του λατρεμένου ποιητή:
"Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν".

Προσωπική άποψη-κριτική:

Ήδη από τον τίτλο του βιβλίου, κατάλαβα πως συνδυάζει δύο από τις μεγάλες μου αδυναμίες! Την ποίηση αφενός και τα αστυνομικά βιβλία- βιβλία μυστηρίου αφετέρου. Και φυσικά έπρεπε να το διαβάσω. 

Το βιβλίο αυτό έπεσε τυχαία στα χέρια μου, καθώς βρέθηκε σε μια κούτα με βιβλία που προορίζονταν για χάρισμα. Θα ήταν λογοτεχνικά καρμικό, αν εξαιρέσουμε ότι μου πήρε μεγάλο χρονικό διάστημα να το διαβάσω γιατί πίστευα ότι μπορεί να ήταν βαρύ και δυσανάγνωστο, παρά το αρχικό ενδιαφέρον που παρουσίαζε. 

Όμως έφτασε η ώρα του και πρέπει να παραδεχτώ ότι θα ήθελα να το έχω διαβάσει νωρίτερα! 

Η αφήγηση κινείται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και γεωγραφικά σημεία, όμως στο τέλος, όλα βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο τους, σαν κομμάτια από παζλ! Μας παρουσιάζονται γεγονότα και ιστορίες, τα οποία άλλοτε δικαιολογούν τους χαρακτήρες και τις πράξεις τους και άλλοτε τους καταδικάζουν, ενώ, οι χαρακτήρες παρουσιάζονται ειλικρινώς στον αναγνώστη με όλες τους τις αδυναμίες και τα θετικά τους χαρακτηριστικά. 

Κανείς δεν είναι πραγματικά αυτό που φαίνεται, προς επίρρωση της αντίληψης πως δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον βιαστικά και αυθαίρετα. Σε ένα περιβάλλον αμφισβήτησης που παραδοσιακά διέπει μια περίοδο συνεχόμενων φόνων, οι χαρακτήρες πρέπει να εμπιστευτούν τυφλά άλλους ανθρώπους, αλλά να έχουν πίστη και στις δικές τους δυνάμεις. Μπροστά στην επίλυση του μυστηρίου, είναι αναγκαίο να εγκαταλείψουν τον εγωισμό τους και να παλέψουν να μην αναλώνονται στο προσωπικό τους δράμα. 

Και φυσικά η ποίηση του Καβάφη διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο από την πρώτη κιόλας σελίδα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, πως ο συγγραφέας συνειδητοποίησε που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μυαλό, με ένα ερέθισμα και το αξιοποίησε όλο αυτό για να γράψει το βιβλίο του. Όπως εντυπωσιακή είναι και η ίδια η ποίηση του Καβάφη!

Εκτός όμως από την ανάδειξη της καβαφικής ποίησης, άλλα στοιχεία  που διαφαίνονται έντονα είναι η φύση των ανθρώπινων σχέσεων και η πολυπλοκότητά τους, ο ρόλος των προσωπικών αντιλήψεων και στερεοτύπων που όλοι κουβαλούν μέσα τους, η σημασία της εμπιστοσύνης και ο βαθμός στον οποίο οι άνθρωποι επηρεάζονται και αλλάζουν από την εξουσία και τα χρήματα. 

Όλα αυτά και στιγμές αγωνίας, δράματος και γέλιου σε ένα πακέτο 500ων περίπου σελίδων, που σας περιμένει να το ανακαλύψετε κι εσείς!! 

Το συστήνω ανεπιφύλακτα, με μια μικρή προσοχή στην ηλικία!

Αυτά από εμένα αγαπημένοι μου φίλοι!!

Να περνάτε καλά!

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με μία νέα ανάρτηση!!

Φιλούμπες! <3 

Δυο νύχτες στο Σαράντι~ 12 βιβλία σε 12 μήνες!!

 

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Ελπίζω να περνάτε τέλεια αυτές τις πρώτες κρύες μέρες του Φθινοπώρου!

Σκεπτόμενη πως να ξεκινήσω τη σημερινή ανάρτηση, μόλις συνειδητοποίησα πως πλησιάζουμε, αργά αλλά σταθερά, στο τέλος της πρόκλησης (challenge) μας!!

Όταν ξεκίνησα τον Ιανουάριο, σκεφτόμουν ότι ίσως δεν θα τα κατάφερνα και ότι ήταν πολύ μεγάλο το χρονικό διάστημα της πρόκλησης. Και κυρίως ότι, κρίνοντας από τα βιβλία που διάβασα την περσινή χρονιά, δε θα είχα βιβλία για τα οποία να σας μιλήσω... 

Όμως το 2024 με εξέπληξε θετικά και σας ήρθαν βιβλία για όλους τους μήνες, έστω και με λίγη καθυστέρηση, γιατί απλά... τα διάβασα!!!

Μας έχουν μείνει 3 μόλις μήνες για το τέλος του έτους και 3 βιβλία για το τέλος της πρόκλησης!!

Εκτός αυτού, μας έχουν μείνει και 47 μέρες για τα Χριστούγεννα!!!

(μήπως να βρω να διαβάσω κάτι χριστουγεννιάτικο για το Δεκέμβρη; Χμμ...)

Ας πάμε όμως χωρίς άλλη καθυστέρηση στο βιβλίο του Σεπτέμβρη!

Για τον Σεπτέμβριο επέλεξα ένα βιβλίο που μιλούσε για ταξίδια- διακοπές γιατί είχα μείνει σε καλοκαιρινή διάθεση! Πήγα, λοιπόν, στο Φεστιβάλ Βιβλίου και στις "Εκδόσεις Αλεξάνδρεια" και αγόρασα ένα ακόμη από τα βιβλία του αγαπημένου μου Μίλτου Πασχαλίδη, με τίτλο "Δυο νύχτες στο Σαράντι"!

Πάμε στο εξώφυλλο και την περίληψη του βιβλίου: 

                                 

 

 

Και η περίληψη: 

"Πνίγηκα τέσσερις φορές κι ακόμα ζω. Αναρωτιέμαι, ο Θεός πόσο πολύ θέλει να με παιδέψει ακόμα;"
Όταν αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που σου λέει ένας άνθρωπος μετά τις συστάσεις και τα τυπικά καλωσήλθατε και χαρά μου που σας γνωρίζω, ξέρεις ότι την έχεις πατήσει.
Θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω.

Ένας γέρος που του αρέσει να λέει ιστορίες. Κι ένας μουσικός που αποσύρεται σ' ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Βοιωτίας πασχίζοντας να ολοκληρώσει τη συγγραφή ενός βιβλίου μετά από τρεις ημιτελείς απόπειρες. Αυτή είναι η καταγραφή της τυχαίας συνάντησής τους τον Ιούλιο του 2010.

 Προσωπική άποψη-κριτική:

Όπως πολλοί μπορεί να υποθέσατε, δεν είναι και από τα μεγαλύτερα -σε όγκο- βιβλία. Όμως, έχω αρκετά πράγματα να πω! Αρχικά να αναφέρω για όσους δεν το ξέρουν, πως παρότι μουσικός, ο Μίλτος Πασχαλίδης, έχει γράψει μέχρι τώρα, νομίζω 4 βιβλία. Σήμερα σας παρουσιάζω το 3ο δικό του που διάβασα!

Έχοντας διαβάσει άλλα δύο έργα του ιδίου, διαφορετικά μεταξύ τους δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Η περίληψη στο πίσω μέρος του βιβλίου μου κίνησε την περιέργεια από την πρώτη στιγμή και η αλήθεια είναι πως δεν απογοητεύτηκα! 

Η αφήγηση αφορά, όπως θα διαβάσατε και παραπάνω, στη συνάντηση του μουσικού με έναν κύριο μεγαλύτερης ηλικίας, ο οποίος, όπως και πολλοί άλλοι διηγείται ιστορίες. Παρά το γεγονός ότι είναι "απλά" γεγονότα της ζωής και της πορείας ενός ανθρώπου, υπάρχει μια ιδιαίτερη γοητεία στην συγκεκριμένη περίπτωση ανθρώπου. 

Ίσως βέβαια είναι και ο τρόπος γραφής, αλλά ήταν από τα βιβλία που με κράτησαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Ναι, ήταν αυτοβιογραφική περιγραφή μιας στιγμής ξεκούρασης του γράφοντος, ναι ήταν περιγραφή της ζωής ενός ανθρώπου, αλλά είναι παράλληλα και προσωπική ανακάλυψη. 

Και το λέω αυτό γιατί, μέσα από τις ιστορίες ενός ανθρώπου (πόσο μάλλον τις συγκεκριμένες ιστορίες) βρίσκουμε πάντα αφορμές να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε, ανακαλύπτουμε κομμάτια του εαυτού μας που δεν τα ξέρουμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα "πιστεύω" μας. 

Ο μεγαλύτερος κατά την άποψη μου προβληματισμός του συγγραφέα ήταν η πίστη του ή όχι στο "μεταφυσικό", ανησυχία που είναι μάλλον αναμενόμενη αν ξέρεις ή έχεις ακούσει έστω και λίγο τον Πασχαλίδη. 

Επακόλουθο της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου, ήταν για μένα να προβληματιστώ εξίσου σχετικά με τις αντιλήψεις και τα "πιστεύω" μου. Ήταν επίσης αφορμή να επανεκτιμήσω κάποια πράγματα στη ζωή μου και να σκεφτώ " πόσα από αυτά που έχω ζήσει άραγε, θα παρακινούσαν κάποιον να γράψει μια ιστορία;". 

Όμως κατέληξα στο ότι είμαι ακόμα πολύ νέα για να έχω όλες τις απαντήσεις και συνέχισα αμέριμνη να πίνω το καφεδάκι μου. 

Εκτίμησα, τέλος, για ακόμη μία φορά το ταλέντο που έχει ο Μίλτος να λέει ιστορίες. Δεν είναι επιτηδευμένο, είναι απλά ο τρόπος που μιλάει, οπότε βγάζει έναν αυθορμητισμό και μια ειλικρίνεια, που θέλω να υπάρχει στον κόσμο. 

Είτε τον ξέρεις- θαυμάζεις ως καλλιτέχνη, είτε όχι, θεωρώ πως αξίζει να διαβασθούν τα βιβλία του από όλους!!

Μπορείτε να βρείτε αυτό αλλά και τα υπόλοιπα βιβλία του Μίλτου Πασχαλίδη, φαντάζομαι πολύ εύκολα στα βιβλιοπωλεία ή και ηλεκτρονικά...

Αυτά από εμένα προς το παρόν, αγαπημένοι μου φίλοι! 

Δεν ήθελα να πω παραπάνω για να μην "προδώσω" κάτι από το βιβλίο, ελπίζω όμως να σας κίνησα έστω και λίγο την περιέργεια και να διαβάσετε κι εσείς αυτό ή κάποιο άλλο βιβλίο του αγαπημένου μου Μίλτου!!

Τα λέμε σε κάποια επόμενη ανάρτηση, με ένα άλλο βιβλίο!!

Φιλούμπεςς! <3