Καβαφικοί φόνοι~ 12 βιβλία σε 12 μήνες!!

 

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!!

Σήμερα σας έρχεται μια ακόμη ανάρτηση της πρόκλησης (challenge), κατά την οποία διαβάζω 1 βιβλίο για κάθε μήνα του έτους και σας κάνω έναν μικρό σχολιασμό!

Να υπενθυμίσω κάπου εδώ πως, είμαστε αισίως στον Οκτώβριο και το 10ο βιβλίο της πρόκλησής μας. Απομένουν δηλαδή 2 μήνες και 2 βιβλία! 

Είμαι πολύ χαρούμενη με την εξέλιξη αυτή!!

Το βιβλίο, λοιπόν, του Οκτωβρίου, ονομάζεται "Καβαφικοί Φόνοι", από τον Θοδωρή Παπαθεοδώρου και τις Εκδόσεις Ψυχογιός!! Ανήκει στην κατηγορία βιβλίων "crime"!

Πάμε να δούμε το εξώφυλλο και την περίληψη στο πίσω μέρος: 

 

Περίληψη:

Ύστερα από τέσσερις ευτελείς υποθέσεις μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο, ο κυνικός ντετέκτιβ Νίκος Μάντης βρίσκεται αντιμέτωπος με δυο σημαντικές προκλήσεις: τον ποιητικά σκηνοθετημένο φόνο μιας εκκεντρικής υπερήλικης, λάτριδος του Κωνσταντίνου Καβάφη, και τη συνάντησή του με το δόκτορα Ξενοφώντα Δαρείο, Αλεξανδρινό αρχαιολόγο, παθιασμένο καβαφιστή και πρώην καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο τελευταίος συγκεντρώνει πάνω του ό,τι ακριβώς σιχαίνεται ο Μάντης: είναι μορφωμένος, μυστηριώδης, απόκοσμος και κυρίως, ομοφυλόφιλος.
Καθώς στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια οι καβαφικοί φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο σαν μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, οι δυο αλλόκοτοι συνεργάτες αποδύονται σ' ένα ασθματικό κυνηγητό, προκειμένου να ανακαλύψουν πρώτοι το μυστικό που φυλάσσει πεισματικά η αινιγματική Λέσχη της Ιθάκης και να λύσουν μια ιεροτελεστική ακολουθία εγκλημάτων, νιώθοντας στο πετσί τους τους στίχους του λατρεμένου ποιητή:
"Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν".

Προσωπική άποψη-κριτική:

Ήδη από τον τίτλο του βιβλίου, κατάλαβα πως συνδυάζει δύο από τις μεγάλες μου αδυναμίες! Την ποίηση αφενός και τα αστυνομικά βιβλία- βιβλία μυστηρίου αφετέρου. Και φυσικά έπρεπε να το διαβάσω. 

Το βιβλίο αυτό έπεσε τυχαία στα χέρια μου, καθώς βρέθηκε σε μια κούτα με βιβλία που προορίζονταν για χάρισμα. Θα ήταν λογοτεχνικά καρμικό, αν εξαιρέσουμε ότι μου πήρε μεγάλο χρονικό διάστημα να το διαβάσω γιατί πίστευα ότι μπορεί να ήταν βαρύ και δυσανάγνωστο, παρά το αρχικό ενδιαφέρον που παρουσίαζε. 

Όμως έφτασε η ώρα του και πρέπει να παραδεχτώ ότι θα ήθελα να το έχω διαβάσει νωρίτερα! 

Η αφήγηση κινείται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και γεωγραφικά σημεία, όμως στο τέλος, όλα βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο τους, σαν κομμάτια από παζλ! Μας παρουσιάζονται γεγονότα και ιστορίες, τα οποία άλλοτε δικαιολογούν τους χαρακτήρες και τις πράξεις τους και άλλοτε τους καταδικάζουν, ενώ, οι χαρακτήρες παρουσιάζονται ειλικρινώς στον αναγνώστη με όλες τους τις αδυναμίες και τα θετικά τους χαρακτηριστικά. 

Κανείς δεν είναι πραγματικά αυτό που φαίνεται, προς επίρρωση της αντίληψης πως δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον βιαστικά και αυθαίρετα. Σε ένα περιβάλλον αμφισβήτησης που παραδοσιακά διέπει μια περίοδο συνεχόμενων φόνων, οι χαρακτήρες πρέπει να εμπιστευτούν τυφλά άλλους ανθρώπους, αλλά να έχουν πίστη και στις δικές τους δυνάμεις. Μπροστά στην επίλυση του μυστηρίου, είναι αναγκαίο να εγκαταλείψουν τον εγωισμό τους και να παλέψουν να μην αναλώνονται στο προσωπικό τους δράμα. 

Και φυσικά η ποίηση του Καβάφη διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο από την πρώτη κιόλας σελίδα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, πως ο συγγραφέας συνειδητοποίησε που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μυαλό, με ένα ερέθισμα και το αξιοποίησε όλο αυτό για να γράψει το βιβλίο του. Όπως εντυπωσιακή είναι και η ίδια η ποίηση του Καβάφη!

Εκτός όμως από την ανάδειξη της καβαφικής ποίησης, άλλα στοιχεία  που διαφαίνονται έντονα είναι η φύση των ανθρώπινων σχέσεων και η πολυπλοκότητά τους, ο ρόλος των προσωπικών αντιλήψεων και στερεοτύπων που όλοι κουβαλούν μέσα τους, η σημασία της εμπιστοσύνης και ο βαθμός στον οποίο οι άνθρωποι επηρεάζονται και αλλάζουν από την εξουσία και τα χρήματα. 

Όλα αυτά και στιγμές αγωνίας, δράματος και γέλιου σε ένα πακέτο 500ων περίπου σελίδων, που σας περιμένει να το ανακαλύψετε κι εσείς!! 

Το συστήνω ανεπιφύλακτα, με μια μικρή προσοχή στην ηλικία!

Αυτά από εμένα αγαπημένοι μου φίλοι!!

Να περνάτε καλά!

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με μία νέα ανάρτηση!!

Φιλούμπες! <3 

Δυο νύχτες στο Σαράντι~ 12 βιβλία σε 12 μήνες!!

 

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Ελπίζω να περνάτε τέλεια αυτές τις πρώτες κρύες μέρες του Φθινοπώρου!

Σκεπτόμενη πως να ξεκινήσω τη σημερινή ανάρτηση, μόλις συνειδητοποίησα πως πλησιάζουμε, αργά αλλά σταθερά, στο τέλος της πρόκλησης (challenge) μας!!

Όταν ξεκίνησα τον Ιανουάριο, σκεφτόμουν ότι ίσως δεν θα τα κατάφερνα και ότι ήταν πολύ μεγάλο το χρονικό διάστημα της πρόκλησης. Και κυρίως ότι, κρίνοντας από τα βιβλία που διάβασα την περσινή χρονιά, δε θα είχα βιβλία για τα οποία να σας μιλήσω... 

Όμως το 2024 με εξέπληξε θετικά και σας ήρθαν βιβλία για όλους τους μήνες, έστω και με λίγη καθυστέρηση, γιατί απλά... τα διάβασα!!!

Μας έχουν μείνει 3 μόλις μήνες για το τέλος του έτους και 3 βιβλία για το τέλος της πρόκλησης!!

Εκτός αυτού, μας έχουν μείνει και 47 μέρες για τα Χριστούγεννα!!!

(μήπως να βρω να διαβάσω κάτι χριστουγεννιάτικο για το Δεκέμβρη; Χμμ...)

Ας πάμε όμως χωρίς άλλη καθυστέρηση στο βιβλίο του Σεπτέμβρη!

Για τον Σεπτέμβριο επέλεξα ένα βιβλίο που μιλούσε για ταξίδια- διακοπές γιατί είχα μείνει σε καλοκαιρινή διάθεση! Πήγα, λοιπόν, στο Φεστιβάλ Βιβλίου και στις "Εκδόσεις Αλεξάνδρεια" και αγόρασα ένα ακόμη από τα βιβλία του αγαπημένου μου Μίλτου Πασχαλίδη, με τίτλο "Δυο νύχτες στο Σαράντι"!

Πάμε στο εξώφυλλο και την περίληψη του βιβλίου: 

                                 

 

 

Και η περίληψη: 

"Πνίγηκα τέσσερις φορές κι ακόμα ζω. Αναρωτιέμαι, ο Θεός πόσο πολύ θέλει να με παιδέψει ακόμα;"
Όταν αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που σου λέει ένας άνθρωπος μετά τις συστάσεις και τα τυπικά καλωσήλθατε και χαρά μου που σας γνωρίζω, ξέρεις ότι την έχεις πατήσει.
Θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω.

Ένας γέρος που του αρέσει να λέει ιστορίες. Κι ένας μουσικός που αποσύρεται σ' ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Βοιωτίας πασχίζοντας να ολοκληρώσει τη συγγραφή ενός βιβλίου μετά από τρεις ημιτελείς απόπειρες. Αυτή είναι η καταγραφή της τυχαίας συνάντησής τους τον Ιούλιο του 2010.

 Προσωπική άποψη-κριτική:

Όπως πολλοί μπορεί να υποθέσατε, δεν είναι και από τα μεγαλύτερα -σε όγκο- βιβλία. Όμως, έχω αρκετά πράγματα να πω! Αρχικά να αναφέρω για όσους δεν το ξέρουν, πως παρότι μουσικός, ο Μίλτος Πασχαλίδης, έχει γράψει μέχρι τώρα, νομίζω 4 βιβλία. Σήμερα σας παρουσιάζω το 3ο δικό του που διάβασα!

Έχοντας διαβάσει άλλα δύο έργα του ιδίου, διαφορετικά μεταξύ τους δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Η περίληψη στο πίσω μέρος του βιβλίου μου κίνησε την περιέργεια από την πρώτη στιγμή και η αλήθεια είναι πως δεν απογοητεύτηκα! 

Η αφήγηση αφορά, όπως θα διαβάσατε και παραπάνω, στη συνάντηση του μουσικού με έναν κύριο μεγαλύτερης ηλικίας, ο οποίος, όπως και πολλοί άλλοι διηγείται ιστορίες. Παρά το γεγονός ότι είναι "απλά" γεγονότα της ζωής και της πορείας ενός ανθρώπου, υπάρχει μια ιδιαίτερη γοητεία στην συγκεκριμένη περίπτωση ανθρώπου. 

Ίσως βέβαια είναι και ο τρόπος γραφής, αλλά ήταν από τα βιβλία που με κράτησαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Ναι, ήταν αυτοβιογραφική περιγραφή μιας στιγμής ξεκούρασης του γράφοντος, ναι ήταν περιγραφή της ζωής ενός ανθρώπου, αλλά είναι παράλληλα και προσωπική ανακάλυψη. 

Και το λέω αυτό γιατί, μέσα από τις ιστορίες ενός ανθρώπου (πόσο μάλλον τις συγκεκριμένες ιστορίες) βρίσκουμε πάντα αφορμές να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε, ανακαλύπτουμε κομμάτια του εαυτού μας που δεν τα ξέρουμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα "πιστεύω" μας. 

Ο μεγαλύτερος κατά την άποψη μου προβληματισμός του συγγραφέα ήταν η πίστη του ή όχι στο "μεταφυσικό", ανησυχία που είναι μάλλον αναμενόμενη αν ξέρεις ή έχεις ακούσει έστω και λίγο τον Πασχαλίδη. 

Επακόλουθο της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου, ήταν για μένα να προβληματιστώ εξίσου σχετικά με τις αντιλήψεις και τα "πιστεύω" μου. Ήταν επίσης αφορμή να επανεκτιμήσω κάποια πράγματα στη ζωή μου και να σκεφτώ " πόσα από αυτά που έχω ζήσει άραγε, θα παρακινούσαν κάποιον να γράψει μια ιστορία;". 

Όμως κατέληξα στο ότι είμαι ακόμα πολύ νέα για να έχω όλες τις απαντήσεις και συνέχισα αμέριμνη να πίνω το καφεδάκι μου. 

Εκτίμησα, τέλος, για ακόμη μία φορά το ταλέντο που έχει ο Μίλτος να λέει ιστορίες. Δεν είναι επιτηδευμένο, είναι απλά ο τρόπος που μιλάει, οπότε βγάζει έναν αυθορμητισμό και μια ειλικρίνεια, που θέλω να υπάρχει στον κόσμο. 

Είτε τον ξέρεις- θαυμάζεις ως καλλιτέχνη, είτε όχι, θεωρώ πως αξίζει να διαβασθούν τα βιβλία του από όλους!!

Μπορείτε να βρείτε αυτό αλλά και τα υπόλοιπα βιβλία του Μίλτου Πασχαλίδη, φαντάζομαι πολύ εύκολα στα βιβλιοπωλεία ή και ηλεκτρονικά...

Αυτά από εμένα προς το παρόν, αγαπημένοι μου φίλοι! 

Δεν ήθελα να πω παραπάνω για να μην "προδώσω" κάτι από το βιβλίο, ελπίζω όμως να σας κίνησα έστω και λίγο την περιέργεια και να διαβάσετε κι εσείς αυτό ή κάποιο άλλο βιβλίο του αγαπημένου μου Μίλτου!!

Τα λέμε σε κάποια επόμενη ανάρτηση, με ένα άλλο βιβλίο!!

Φιλούμπεςς! <3 

 

Το έβδομο ρούχο~ 12 βιβλία σε 12 μήνες!!

 

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!!

Το Φθινόπωρο είναι και επίσημα μαζί μας, αν και με τις θερμοκρασίες των τελευταίων ημερών είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς!

Πολλοί από εσάς μάλλον έχετε επιστρέψει στις δουλειές σας, στις σχολές σας ή και στο σχολείο...

Ελπίζω ωστόσο το ηθικό σας να παραμένει ακμαίο!! Μη μου στεναχωριέστε! Εξ΄ άλλου απέχουμε μόλις 90 ημέρες από τα Χριστούγεννα!!

Σήμερα όμως είμαι εδώ, για να σας κρατήσω συντροφιά για ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη, κάνοντας αυτό που ξέρω καλύτερα! 

Δηλαδή, σας λέω την άποψη μου για το βιβλίο που διάβασα κάθε μήνα από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Αύγουστο! (το βιβλίο του Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστεί στην αμέσως επόμενη ανάρτηση!)

 Ελπίζω να είμαι καλή παρέα και... Ξεκινάμε!!

Το μηνιαίο μας βιβλίο, το βιβλίο του Αυγούστου, το τελευταίο αναγνωστικό μας ταξίδι για το καλοκαίρι (όπως θες πες το τελοσπάντων), ονομάζεται "Το Έβδομο Ρούχο" από τη συγγραφέα Ευγενία Φακίνου και τις εκδόσεις Καστανιώτη!!!

Εξώφυλλο και περίληψη: 

 

"Τι είναι το έβδομο ρούχο; Γιατί όταν χάνεται, ταλαιπωρείται μια οικογένεια, ένα χωριό, μια χώρα ολόκληρη; Τρεις γυναίκες ξέρουν και μιλάνε γι' αυτό. Μια γιαγιά Μικρασιάτισσα, μυθικό σχεδόν πρόσωπο, βασανισμένη απ' τη ζωή και τους Ελλαδίτες, που ωστόσο εξακολουθεί να κουβαλάει στην πλάτη της την Ιστορία. Μια κόρη που υποχρεώνεται -γιατί «έτσι πρέπει»- ν' ακολουθήσει ένα δρόμο που δεν θέλει. Μια εγγονή που «κουφαίνεται», «βουβαίνεται», «καραφλιάζει», «φρικάρει» και χάνεται στην ανυπαρξία της Αθήνας. Ένα φονικό. Μια κάθαρση. Μια μνήμη αρχαίας τραγωδίας. Ένα δέντρο. Και το έβδομο ρούχο χαμένο. Ένας κρίκος σε μια αλυσίδα, που χάθηκε για πάντα."

Προσωπική άποψη-κριτική:  

Να ξεκινήσω λέγοντας πως αυτό το βιβλίο αν και το είχα υπόψη από μικρή ηλικία, καθώς υπήρχε στη βιβλιοθήκη της μαμάς μου, δεν είχε τύχει να το διαβάσω. Όμως, αργότερα, προέκυψε ως συμπληρωματικό υλικό σε ένα σεμινάριο λογοτεχνίας το οποίο παρακολουθούσα. 

Φυσικά λοιπόν, ή νομοτελειακά, το διάβασα. Και δεν με απογοήτευσε! 

Το βιβλίο έχει καθαρές επιρροές από την ελληνική μυθολογία, το οποίο παρατηρείς πολύ γρήγορα λόγω των ονομάτων που έχουν δοθεί στις πρωταγωνίστριες... 

Μύθοι της αρχαίας Ελλάδας, μπλέκονται αριστουργηματικά με την πιο πρόσφατη ελληνική ιστορία και πιο συγκεκριμένα την περίοδο της μικρασιατικής καταστροφής. 

Όταν σε όλα τα παραπάνω προστίθενται η ελληνική παράδοση, τα έθιμα και οι δοξασίες εκείνης της εποχής, τότε το αποτέλεσμα σε συνεπαίρνει. 

Οι γυναίκες της αφήγησης, επίμονες, δυναμικές και ασταμάτητες, αν και δέσμιες των δεισιδαιμονιών της εποχής και με αντιλήψεις ίσως παρωχημένες για τα σημερινά δεδομένα, είναι οι στυλοβάτες της ιστορίας και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής.  

Σκέπτονται με αυταπάρνηση, δρουν και αντιδρούν στον δικό τους χρόνο και με τον τρόπο τους, συμβάλλοντας σημαντικά στη γρήγορη ροή των γεγονότων. 

Παράλληλα, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, παρόντες και απόντες, συνθέτουν ένα σκηνικό άλλοτε πιστό στην εποχή όπου διαδραματίζεται το βιβλίο, φυσικό και προσιτό κι άλλοτε μεταφυσικό και απόκοσμο.

Αναδεικνύονται αξίες όπως η οικογένεια, τα πατροπαράδοτα έθιμα, η πίστη (είτε στα θεία είτε σε άλλα στοιχεία), η αφοσίωση, η υπομονή και η επιμονή. 

Διαφαίνεται η δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων, κυρίως στα πλαίσια της οικογένειας, η θέση του κάθε φύλου στην κοινωνία ανά εποχή, η ασυδοσία που μπορεί να προκύψει από αυτές τις κοινωνικές διαφορές, αλλά πολύ περισσότερο (κατά την άποψη μου) η μητριαρχική δομή των οικογενειών. 

Μεταφερόμαστε σαν αναγνώστες, συχνά, σε διαφορετικούς χρόνους άλλα και τόπους, το οποίο βοηθά όχι μόνο στην ομαλή εξέλιξη της πλοκής αλλά και στη βαθύτερη κατανόηση των χαρακτήρων και, γιατί όχι, στην ταύτιση, τη συμπόνια ή την καταδίκη. 

Κλείνω, αυτήν την -ομολογουμένως σύντομη- παρουσίαση, λέγοντας πως το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους μας. Είναι ένα βιβλίο που θεωρώ πως δεν πρέπει να λείπει από τη βιβλιοθήκη (ή τα αναγνώσματα) κανενός!

Με λύπη μου διαπίστωσα πως πρέπει να μην είναι πλέον διαθέσιμο για αγορά (αν κάνω λάθος συγχωρέστε με), αλλά φαντάζομαι ότι μπορείτε να το βρείτε και μεταχειρισμένο!

Σε κάθε περίπτωση σας το συστήνω!!

Αυτά από εμένα για το βιβλίο του Αυγούστου!

 Ελπίζω να σας άρεσε η σημερινή μας ανάρτηση και ελπίζω να την βρήκατε χρήσιμη, αυτήν ή κάποια από τις άλλες!

Σε περίπτωση που είναι η πρώτη ανάρτηση που πετυχαίνετε, καλώς μας ήρθατε! Υπάρχουν στο αρχείο του blog κι οι υπόλοιπες αναρτήσεις για τα βιβλία των προηγούμενων μηνών! 

Να περνάτε καλά και να χαμογελάτε!

Φιλούμπες!

Ψυχοθεραπεία με τη μούμια~ 12 βιβλία σε 12 μήνες!!!

 

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!!

Καλωσήρθατε σε μια ακόμη βιβλιο-ανάρτηση!!

Στις αναρτήσεις του challenge "12 βιβλία σε 12 μήνες" ήρθε να προστεθεί και το βιβλίο του Ιουλίου!!!

Το βιβλίο μας για τον Ιούλιο, λοιπόν, είναι ένα από τα βιβλία τα οποία χαρακτηρίζω "μικρά αναπάντεχα θαύματα"... Όπως θα είδατε και από τον τίτλο, λέγεται "Ψυχοθεραπεία με τη μούμια" και το έχει γράψει η Νατάσσα Κωνσταντέλου!!

Πρόκειται για ένα ανάλαφρο πλην όμως εξαιρετικής γραφής βιβλίο, το οποίο έπεσε στα βιβλιο-φαγικά μου χέρια από μια φίλη (και δική μου και της συγγραφέα)! Το λάτρεψα, το "καταβρόχθισα" μια ωραία μέρα στην παραλία, οπότε πάμε να το δούμε χωρίς άλλη καθυστέρηση!!

Εξώφυλλο και περίληψη από το πίσω μέρος:

 

Μια αλλοπρόσαλλη ομάδα που θα τρέλαινε τον ψυχοθεραπευτή της άνετα. Βάλτε μαζί έναν αναποφάσιστο με έναν ανασφαλή. Μία εύθραυστη κυρία πολλών Μαΐων με μια νεαρή ελαφρόμυαλη. Έναν παροπλισμένο σύζυγο με μια διαζευγμένη που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Έναν φοβικό με έναν φοβισμένο. Ανακατέψτε καλά. Προσθέστε τώρα την ψυχοθεραπεύτρια. Ανισόρροπη και εγωκεντρική που πιστεύει ότι είναι Γιάλομ και κάτι παραπάνω.

Καλώς ήλθατε στην πιο αστεία , μέχρι δακρύων, ομάδα ψυχοθεραπείας. Μία ομάδα που ΔΕΝ θα θέλατε να είστε μέλος.

Προσωπική άποψη ~κριτική:

Όπως ανέφερα και παραπάνω, το λάτρεψα!! Το τελείωσα απνευστί!! 

Είχα καιρό να διαβάσω βιβλίο που να μου τραβήξει την προσοχή από την πρώτη σελίδα και να μου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι τέλους!

Διασκέδασα πάρα πολύ με τις καταστάσεις τις οποίες ζούσαν η πρωταγωνίστρια και οι χαρακτήρες του βιβλίου, γιατί ήταν πράγματα βγαλμένα από την καθημερινότητά μας, διανθισμένα με μπόλικο χιούμορ, σαρκασμό (και αυτοσαρκασμό). 

Οφείλω δε να παραδεχτώ, ότι αυτό το τελευταίο ήταν που με κέρδισε αφού (προσπαθώ να) είμαι αστεία σαρκαστική και η ίδια... 

Έξυπνη και μοντέρνα γραφή που ταιριάζει στο σήμερα, γρήγορη αφήγηση που δε γίνεται κουραστική και αέρας χαλαρός καλοκαιρινός! Ιστορίες και γεγονότα που θα σε εκνευρίσουν, θα αγαπήσεις, θα γελάσεις μαζί (ή με) τους χαρακτήρες και αυτά που ζουν. Σίγουρα θα ταυτιστείς και σίγουρα θα εμπνευστείς!!

Η ζωή είναι καλύτερη όταν βάλεις λίγη τρέλα και αυτό το βιβλίο είναι η απόδειξη!!

Τελειώνοντας το βιβλίο απέκτησα δύο έντονες επιθυμίες:

1. Να πάρω σκύλο και να τον ονομάσω "Χάλι".

2. Να φτιάξω και να φάω χαλβά.

Τελειώνοντας το βιβλίο απέκτησα επίσης έναν φόβο:

Να μου τύχει ψυχοθεραπευτής τύπου μούμια...

Φαντάζομαι και πιστεύω (και θέλω να πιστεύω), πως αυτό το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε κι εσείς (ίσως όχι από τη φίλη μου) διαδικτυακά.

Ελπίζω να σας κίνησα την περιέργεια και να το διαβάσετε κι εσείς!!

Να περνάτε καλά και να βάζετε τρέλα!!

Αυτά από εμένα για σήμερα, 

Φιλούμπες! <3 

Ο κήπος της Δόνια Αμέλια~ 12 βιβλία σε 12 μήνες!

 

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!!

Ελπίζω να είστε καλά και να κάνετε ακόμα διακοπές!

Αλλά και να έχετε επιστρέψει στη δουλειά σας, έρχομαι σήμερα να σας ανακουφίσω με λίγη ξενοιασιά και λίγο διάβασμα ακόμα!!

Διανύουμε πλέον το τελευταίο 10 ήμερο του -επίσημου- καλοκαιριού και σήμερα που σας γράφω το πρωί είχε μια περίεργη δροσιά... Ας ελπίσουμε ότι θα κρατήσει λίγες μέρες... 

Τελοσπάντων, το challenge μας έχει μείνει στις αρχές του καλοκαιριού αλλά δεν έχει καμία σημασία!

Πάμε λοιπόν, μαυρισμένοι πλέον, πίσω στον Ιούνιο και το βιβλίο που διάβασα τότε...

Πρόκειται για ένα ανάλαφρο σχετικά βιβλίο, το οποίο με συνόδευσε στις διακοπές μου και ονομάζεται "Ο κήπος της Δόνια Αμέλια" από τη Μαρσέλα Σεράνο και τις Εκδόσεις Πατάκη. 

Ας δούμε εξώφυλλο και περίληψη από το πίσω μέρος του βιβλίου:

 

"Αν πήγαινες πρωί στη Νοβένα, δε θα αργούσες να νιώσεις τη στενή σχέση της ιδιοκτήτριάς της με τα φυτά και με τον κήπο σαν εργαστήριο και σαν ιερό χώρο... (Η υπομονή, Μιγέλ, αυτή είναι η μητέρα της κηπουρικής, πρέπει να έχεις πολλή υπομονή. Όπως και για να κάνεις επανάσταση, της απάντησε εκείνος μ' ένα περιπαιχτικό χαμόγελο.)"
Κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στη δικτατορία του Πινοτσέτ, ο φοιτητής Μιγέλ Φλόρες συλλαμβάνεται και οδηγείται στο κρατητήριο. Λίγες μέρες μετά τον εκτοπίζουν σε μια αγροτική περιοχή κοντά στην πρωτεύουσα, αλλά μακριά από κάθε πολιτική δραστηριότητα. Εκεί, είναι υποχρεωμένος να παρουσιάζεται στο φυλάκιο των καραμπινιέρων σε καθημερινή βάση και διαπιστώνει ότι η παρουσία του γεννά φόβο και μίσος στους ντόπιους. Η μόνη που εντέλει θα καλοδεχτεί τον νεαρό εξόριστο, βάζοντας τέλος στη μοναξιά του, είναι η δόνια Αμέλια, γυναίκα μέσης ηλικίας, χήρα και ιδιοκτήτρια μιας φάρμας με το όνομα Λα Νοβένα. Του ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της και τον φέρνει σε επαφή με την κουλτούρα ενός κόσμου που αντιπροσωπεύει ό, τι ο νεαρός άνδρας απεχθάνεται περισσότερο στην κοινωνία. Ο Μιγέλ, σταδιακά, χάρη στη σχέση που αναπτύσσει με την Αμέλια, θέτει υπό αμφισβήτηση τις προκαταλήψεις του. Η βαθιά επιθυμία του να τη μισήσει μετατρέπεται σε έλξη και σ' έναν μόνιμο δεσμό. Όμως η μοίρα και η πολιτική δράση του Μιγέλ θα επιφέρουν μια οδυνηρή, ανεπανόρθωτη και για τους δυο, ανατροπή.
Μια συγκινητική ιστορία με την οποία η Μαρσέλα Σερράνο μάς εισάγει στον συναισθηματικό κόσμο των γυναικών που έχουν έρθει αντιμέτωπες με τον σπαραγμό της προδοσίας - που έχουν προδοθεί μα και έχουν προδώσει.

Και η προσωπική μου άποψη-κριτική:

Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, το οποίο σε γεμίζει εικόνες και συναισθήματα από την πρώτη κιόλας σελίδα. Δεν γνώριζα τη συγγραφέα, ούτε το βιβλίο πριν το διαβάσω και γενικά δεν περίμενα πολλά. Όμως με εξέπληξε ευχάριστα. 

Όμορφα λόγια, εκτενείς φυσικές περιγραφές και έντονες αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων, τα οποία σε συνδυασμό με την εξαιρετική μετάφραση σε έπαιρναν μαζί τους στη Νοβένα!

Σε πολλά σημεία φαντάστηκα ότι βρίσκομαι κι εγώ σε εκείνον τον κήπο, ενώ είχα την ευκαιρία να αναπολήσω τον δικό μου κήπο, στο χωριό, όπου και περνούσα τα καλοκαίρια μου... 

Αλλά και στους υπόλοιπους τόπους στους οποίους διαδραματιζόταν η ιστορία, πάλι ήταν σα να ήσουν εκεί μαζί με τους χαρακτήρες... 

Τόσο η Αμέλια όσο και ο Μιγέλ, θα μάθουν, θα νιώσουν, θα ακούσουν και θα ακουστούν, θα αγαπήσουν, θα αναγκαστούν να έρθουν αντιμέτωποι με τις προκαταλήψεις τους αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό, σε μια αλληλεπίδραση που φέρνει την κατανόηση, την αποδοχή και την ανθρώπινη συντροφικότητα. 

Όμως κάθε νόμισμα έχει και την άλλη του πλευρά και οι σχέσεις των ανθρώπων είναι, όπως και να το κάνουμε, απρόβλεπτες. Η προδοσία είναι, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, με κάποιον τρόπο, τελικά αναπόφευκτη. 

Κι όμως η συγχώρεση μπορεί να έρθει κάποτε και συνήθως σε ανύποπτο χρόνο και με παράδοξο τρόπο... 

Αφήγηση που αλλάζει χρόνο, τόπο και πρόσωπο, στα κατάλληλα σημεία, αλλά και παντογνώστης αφηγητής, "ζωγραφίζουν" τα λουλούδια, τα φυτά και τις ανθρώπινες σχέσεις σε ένα βιβλίο που σίγουρα έχει πολλά να δώσει στον αναγνώστη. 

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσεις, αν μη τι άλλο για τις ανατροπές του, για τις οποίες τίποτα δε σε έχει προετοιμάσει!

Δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω, γιατί είμαι σίγουρη πως κάτι θα προδώσω και δεν θέλω καθόλου να σας το χαλάσω!!

Αυτά, λοιπόν, από εμένα για το βιβλίο του Ιουνίου!!

Το συστήνω (και αυτό) ανεπιφύλακτα!! 

(είμαι τυχερή που διαβάζω συνεχόμενα βιβλία που μπορώ να συστήσω)

Γράψτε μου στα σχόλια αν το έχετε διαβάσει, πείτε μου τις σκέψεις σας ή αν σας κίνησα την περιέργεια!!

Εμείς θα τα πούμε στην επόμενη ανάρτηση, φυσικά με ένα νέο βιβλίο!!! 

Φιλούμπες! <3 

Το οριζόντιο ύψος κι άλλες αφύσικες ιστορίες. ~12 βιβλία σε 12 μήνες!

 

Γειά σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Ελπίζω να είστε καλά! Εγώ σήμερα σας γράφω από το μπαλκόνι μου περιμένοντας τη βροχή...

Είναι αυτή η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος που με τρελαίνει κι αυτή η δροσιά μέσα στο καλοκαίρι...

Σκηνικό άκρως χαλαρό και ανακουφιστικό, αρκεί να μην δουλεύεις έξω... 

Τέλοσπαντων, στο θέμα μας, το challenge έχει πάει λίγο πίσω, αλλά όπως ξέρουμε, το καλοκαίρι στην Ελλάδα όλα πάνε λίγο πίσω. 

Όχι ότι είχαμε κανένα ραντεβού... Κι εξάλλου ξέρουμε ότι το πόσο διαβάζει κανείς δεν είναι κάτι γραμμικό...

Πάμε όμως στην σημερινή ανάρτηση και το βιβλίο του Μαίου, το οποίο δεν είναι άλλο από το "Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες." από τον Αργύρη Χιόνη και τις Εκδόσεις Κίχλη. 

Ας δούμε το εξώφυλλο και την περίληψη όπως τυπώθηκε στο οπισθόφυλλο!

  

 

Το παρόν βιβλίο είναι γραμμένο για μικρομέγαλα παιδιά και μεγαλόμικρους ενήλικες, φιλοδοξεί δε να προσφέρει παραμυθία τόσο σ' αυτούς όσο και στους άνευ ηλικίας, δηλαδή σε όσους δεν έχουν ακόμη εγκαταλείψει την ανυπαρξία και σε εκείνους που έχουν προσωρινά εγκατασταθεί σ' αυτήν. Λέω «προσωρινά», γιατί ακράδαντα πιστεύω πως είμαστε ανακυκλώσιμο υλικό και, ως εκ τούτου, θα έχουμε αενάως ένα ρόλο σ' αυτό το όνειρο που λέγεται ζωή.

"Η γιαγιά Ειρήνη είχε την ικανότητα να φτιάχνει και δικά της παραμύθια από ένα τίποτε. Δίνοντας ανθρώπινες ιδιότητες σε ένα αντικείμενο, σε ένα ζώο, ακόμη και σ' ένα όσπριο, έστηνε έναν κόσμο, όπου, μέσα του, διαδραματίζονταν συγκλονιστικά γεγονότα. Αν έχω κάποιο χάρισμα να χτίζω με εντελώς παράταιρα υλικά, απίστευτες ιστορίες και να τις αφηγούμαι με πειστικό τρόπο, αυτό το οφείλω στη γιαγιά Ειρήνη, καθώς και στην εκ μητρός καταγωγή μου από την Κρήτη, αφού ως γνωστόν, οι Κρητικοί είναι μεγάλοι ψωματάρηδες, δηλαδή υπερόχως μυθομανείς." 

Κριτική- Προσωπική άποψη:

Αυτά είναι τα δύο κείμενα που υπάρχουν στο οπισθόφυλλο και ήδη μπορεί κανείς να καταλάβει ότι πρόκειται για εξαιρετική σύλληψη και γραφή πριν καν διαβάσει κάποια ιστορία του βιβλίου. 

Για να τα πάρουμε όμως από την αρχή, πρόκειται για ένα βιβλίο με παραμύθια, όχι και τόσο παιδικά, αλλά σίγουρα γεμάτα γνώσεις και μαθήματα-συμβουλές ζωής. 

Πρόκειται λοιπόν για 10 αφύσικες -τω όντι- ιστορίες, οι οποίες (όπως μας υπόσχεται και το μικρό απόσπασμα από το οπισθόφυλλο) είναι απίστευτες, δημιουργημένες από το τίποτα, πλασμένες με υλικά καθημερινά, θα μπορούσαν όμως να είναι και πραγματικές μέσα στην καθημερινή απλότητά τους. 

Μιλούν και μας αφηγούνται για ταπεινές αγριάδες, για δέντρα μπονσάι, για δέντρα λιγότερο εξωτικά, για απόντες και παρόντες, επίμονα και μοναδικά λουλούδια, πέτρες, αγάλματα, ποτάμια και συνωνυμίες. 

Μιλούν και μας αφηγούνται όμως και για την ζήλεια, την επιμονή, την αλαζονεία, την έλλειψη, την κρυφή υπερηφάνεια που όλοι πρέπει σε έναν βαθμό να έχουμε, την τόλμη, τον έρωτα (έννοιες συναφείς) αλλά και το ανθρώπινο σαράκι, την περιέργεια που μας κινεί πολλές φορές σε μια ατέρμονη αναζήτηση και τρέλα να ανακαλύπτουμε κι άλλο κι άλλο. 

Το μεγάλο νόημα κάθε μικρής ιστορίας άλλοτε φανερό μέσα από την αφήγηση άλλοτε συμπυκνωμένο σε ένα επιμύθιο, μου προσέφερε στιγμές γέλιου αλλά και την ευκαιρία να σκεφτώ λίγο παραπάνω. Πλέον κοιτάζω λίγο περισσότερο το πεζοδρόμιο και παρατηρώ λίγο καλύτερα τον κόσμο που ζει και αναπνέει γύρω μου.

Ένα βιβλίο μικρό αλλά υπέροχα συμπυκνωμένο, το οποίο συνδυάζει την αριστοτεχνική αφήγηση με την μεταφορά σοφίας. Το έντονο χιούμορ του συγγραφέα μπλέκεται με την έμφυτη ανησυχία των ανθρώπων για ένα τέλος που πλησιάζει, συνδυασμός που κρύβει και λίγη, πολύτιμη, λεπτή ειρωνεία... 

Πριν κλείσω αυτή τη μικρή ανάρτηση, ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω κάποια αποσπάσματα που με άγγιξαν:

" Είδα ξαφνικά να επαληθεύεται αυτό που από καιρό υποπτευόμουν ότι η απουσία δεν είναι πουλί, αλλά θηρίο ανήμερο που, σιωπηλό και άφαντο , τρώει τα σωθικά μας, ώσπου να γίνουμε κενά τεμένη, μαυσωλεία θαμπών αναμνήσεων. "

"Η Απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε να εξημερώσει, αλλ’ ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι’ αυτό και σ’ όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει ένα αδειανό κλουβί γι’ αυτήν"

"Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους."

Αυτά κι άλλα πολλά, συνθέτουν αυτό το μαγικό βιβλίο με τα παραμύθια για όχι και τόσο μικρά παιδιά...

Αν και σύντομη ανάρτηση, ελπίζω να σας άρεσε όπως θα σας άρεσε αν χρειάζονταν ακόμη πολλά scroll για να τη διαβάσετε!! 

Ελπίζω επίσης να σας κίνησε την περιέργεια και να θελήσετε να μαγευτείτε κι εσείς, όπως εγώ!

Γράψτε μου στα σχόλια, την άποψη σας, αν το έχετε διαβάσει, αν θα το διαβάσετε ή ότι άλλο εσείς θέλετε και φυσικά ακολουθήστε το αγαπημένο μας blog σε Facebook και Instagram!!!!

Κάντε like στη σελίδα στο Facebook και ακολουθήστε το blog στο Instagram πληκτρολογώντας "wonderlandforbooks" !!! 

Καλό μας καλοκαίρι και όπως πάντα...

Φιλούμπεςς!! <3 <3 

 

 

 

 

 

 

Πειθώ~ 12 Βιβλία σε 12 μήνες!!

 

Γειά σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!!

Επιστρέψαμε με μια ακόμη ανάρτηση στην κατηγορία-πρόκληση 12 βιβλία σε 12 μήνες!!

Σε περίπτωση που δεν έχετε δει τις προηγούμενες αναρτήσεις μου, πρόκειται για μια πρόκληση (challenge) στην οποία διαβάζω (τουλάχιστον) ένα βιβλίο κάθε μήνα και μόλις το τελειώσω σας λέω τη γνώμη μου! Αυτό το δεύτερο σκέλος, είναι κάτι σύνηθες για το blog μας!

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, ας ξεκινήσουμε με την ανάρτησή μας για σήμερα και φυσικά, το βιβλίο για το μήνα Απρίλιο!! 

Για αυτό το μήνα, επέλεξα κλασσική λογοτεχνία...

Το βιβλίο ονομάζεται Πειθώ από τη μαγευτική Τζέιν Ώστεν!! 

"Είναι το τελευταίο από τα 6 μυθιστορήματα που ολοκλήρωσε πριν τον θάνατό της. Το 1815, όπου και ξεκίνησε την πειθώ, είχε ήδη γράψει τα : "υπερηφάνεια και προκατάληψη", "Μανσφηλντ Παρκ" και "Έμμα". [...] Χαρακτηριστικό είναι δε, ότι δεν ήταν γνωστή με το όνομά της, παρά τη φήμη και τους θαυμαστές που είχε αποκτήσει. Το πρώτο της μυθιστόρημα "λογική και ευαισθησία", κυκλοφόρησε ως "έργο μιας κυρίας" ενώ τα υπόλοιπα, ως έργο της συγγραφέως των προηγουμένων. [...] "

(από το σημείωμα του μεταφραστή Δημήτρη Γ Κίκιζα-Εκδόσεις Σμίλη) 

Ας δούμε το εξώφυλλο και την περίληψη, όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου!

 

Η «Πειθώ» είναι το τελευταίο έργο που ολοκλήρωσε η Τζέην Ώστεν, συγγραφέας της πολυδιαβασμένης «Υπερηφάνειας και προκατάληψης» και πολλών άλλων αγαπημένων μυθιστορημάτων. Σε τούτο το μυθιστόρημα, κατά πολλούς το αριστούργημά της, η Ώστεν αφηγείται την ιστορία του πολυκύμαντου έρωτα της Άννας Έλλιοτ, η οποία, νεαρή κοπέλα ακόμη, κάνει το λάθος να υποκύψει στην πειθώ μιας επιστήθιας φίλης. Το θέμα παρουσιάζεται με λεπταισθησία, ρομαντική διάθεση και, βέβαια, με τον γνωστό αριστοτεχνικό και απαράμιλλο τρόπο της Ώστεν - τη λεπτή ειρωνεία, την καυστική σάτιρα, την κοφτερή ψυχολογική και ηθογραφική ματιά και τους ζωντανούς διαλόγους - , η δε αφήγηση παρουσιάζει σπουδαίες καινοτομίες, οι οποίες προοιωνίζονται πολύ μεταγενέστερες εξελίξεις στο είδος του μυθιστορήματος.

Προσωπική άποψη~ κριτική: 

Ξεκινώντας το βιβλίο δεν είχα και την καλύτερη άποψη. Μου φάνηκε λίγο αργό σαν πλοκή, κάτι το οποίο αποδίδω μάλλον στο γεγονός ό,τι δεν είχα ξαναδιαβάσει έργο της Ώστεν. Φυσικά όμως του έδωσα την ευκαιρία που του άξιζε και δεν απογοητεύτηκα! 

Στην πρώτη γνωριμία με τους χαρακτήρες, μαθαίνουμε για την εξωτερική τους και κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους- καθοριστικά για την εξέλιξη τους κατά το μήκος της ιστορίας- δίνοντας στον αναγνώστη τη δυνατότητα να τους κατανοήσει, να τους αποδεχθεί και να τους δικαιολογήσει ή να τους καταδικάσει, παρατηρώντας την μετέπειτα συμπεριφορά τους.

Προσωπικά, η αγάπη για την Άννα Έλιοτ ήταν δεδομένη, αλλά πιστεύω το ίδιο συνέβη και στους περισσότερους αναγνώστες, αφού είναι ένας χαρακτήρας ευαίσθητος, ρομαντικός και πολύ προσιτός.  

Ας μην αρνηθούμε πως όλοι όσοι διαβάζουμε βιβλία έχουμε μέσα μας, στον έναν βαθμό ή τον άλλο, ευαισθησία και ρομαντισμό...  Τέτοιοι χαρακτήρες ενθαρρύνουν συνήθως τον αναγνώστη στο να ταυτιστεί μαζί τους εύκολα. 

Παρουσιάζεται στο βιβλίο η οικογενειακή ζωή στην Αγγλία του 19ου αιώνα. Διαφαίνονται έντονα οι αντιλήψεις περί οικογένειας στην τότε κοινωνία, η θέση των γυναικών-ιδιαίτερα των ανύπανδρων κοριτσιών- η σημασία που είχε η κοινωνική θέση κάθε ανθρώπου, διάκριση μάλλον άδικη (αυτό η Άννα το αναλογίζεται ιδιαίτερα για διάφορους λόγους). 

Και παρότι διαβάζουμε για μια αγγλική οικογένεια, δε θα μπορούσαν να λείπουν οι ομοιότητες με μια ελληνική οικογένεια και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις στους ρόλους κάθε μέλους αυτής. 

Κάτι άλλο το οποίο είναι πολύ διαφορετικό απ' ότι στις μέρες μας, είναι το πόσο σημαντική ήταν η στρατιωτική-ναυτική ιδιότητα και πόσο τιμητικό ήταν για έναν άνδρα να υπηρετεί την πατρίδα. 

Μου άρεσε πολύ, επίσης, πως μέσα από την κυρίως αφήγηση, παίρνουμε πληροφορίες και για τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες, τους διάφορους τρόπους και τα μέσα μετακίνησης της εποχής, αλλά και τους τρόπους διασκέδασης.

 Άμαξες διαφόρων ειδών, περίπατοι μικροί και μεγάλοι, κονσέρτα, κοινωνικές δεξιώσεις και χοροί σε σπίτια, γράμματα που αργούν πολύ ή πάρα πολύ να φτάσουν στον παραλήπτη, υπόγειες συμφωνίες, σχέδια, έρωτες, φιλίες και φυσικά... πειθώ, σε έναν εκρηκτικό συνδυασμό που εξάπτει το ενδιαφέρον των αναγνωστών σε μια όχι και τόσο έντονη και γρήγορη πλοκή. 

Η απουσία δράσης με την παραδοσιακή της έννοια, καθόλου δεν με επηρέασε, καθώς βυθίστηκα πολύ γρήγορα και εύκολα στις σκέψεις, τον εσωτερικό μονόλογο των ηρώων, στα αναπάντεχα ή όχι γεγονότα. 

Τα παραπάνω "μιλούν από μόνα τους" για τη συγγραφέα και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί τόσο εντυπωσιακά να χειρίζεται τον λόγο... Ούτως ή άλλως ελάχιστοι θα διαφωνούσαν με την παραδοχή πολλών αναγνωστών σχετικά με την υπεροχή της Ώστεν και των έργων της. Άλλωστε μιλάμε για πρωτοποριακή γραφή και εξαιρετική ευφυΐα!

Αξίζει να δώσουμε εξίσου αναγνώριση και στην μετάφραση, καθώς αποτελεί μια πολύ απαιτητική διαδικασία γενικότερα, πόσο μάλλον όταν το πρωτότυπο είναι ένα τέτοιο έργο τέχνης από μία τόσο αξιόλογη και μεγάλη συγγραφέα... 

Περιττό λοιπόν να πω πως, το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους σας!! 

Εγώ διάβασα το βιβλίο όπως εκδόθηκε από τις "Εκδόσεις Σμίλη" καθώς περιέχει χρήσιμα παραρτήματα, σημειώσεις, σχόλια για την καλύτερη κατανόηση της εποχής, εικόνες, αλλά και κριτικές, χρονολόγιο και μεταφραστικό σημείωμα. 

Όποια έκδοση κι αν προτιμήσετε, είμαι σίγουρη ότι θα την απολαύσετε!

Αυτά από εμένα για σήμερα, αγαπημένοι μου φίλοι!!

Ελπίζω να σας άρεσε και να βρήκατε χρήσιμη την κριτική μου!

Γράψτε μου στα σχόλια, αν έχετε διαβάσει την πειθώ κι αν σας αρέσει αυτή η σειρά αναρτήσεων!!

Γενικώς γράψτε μου ότι θέλετε!!

Καλή συνέχεια στην ημέρα σας !!

Φιλούμπες! <3